Oh moeder, wat is het heet!

23 oktober

Vandaag vliegen we naar ALice Springs, maar eerst moeten we de auto inleveren. Dat was snel geregeld. We konden zo naar de vertrekhal lopen en ook het inchecken ging heel vlot. . Er zaten maar 23 mensen inhet vliegtuig, terwijl er 125 in kunnen. We hadden genoeg ruimte dus. Aangekomen in Alice een retour ticket voor de bus gekocht en zijn we naar het hotel gebracht. We hebben een kamer met het zwembad ernaast.

Van andere reizigers hadden we al gehoord dat je 1 1/2 literflessen water mee moet nemen wanneer je een tour naar Ayer's Rock gaat maken. Ook een hoedje en een vliegennet is geen overbodige luxe. dus zijn wij eerst naar het centrum gelopen om inkopen te doen en zijn we daarna voor de zonsondergang naar Anzac Hill gelopen. Rustig aan, want het is erg warm en het gaat nog warmer worden, rond de 38 graden. We hadden een mooi uitzicht over Alice Springs. Geen prettige stad om in het donker rond te lopen. Een deel van de aboriginals doet, omdat ze een uitkering krijgen, ook niets meer dan rondhangen en alcohol drinken, met alle gevolgen van dien. Op veel plaatsen geldt dan ook een alcohol verbod.

Wij waren weer op tijd in het hotel, omdat we morgen om 5.50 uur worden opgehaald voor onze driedaagse toer naar Ayer's Rock en Kings Canyon. Dat is al heel vroeg, maar het gaat nog erger worden. Eerst nog even een glaasje wijn op het terras voor onze kamer.

Zaterdag 24 oktober

Vandaag is het zover, we gaan met de bus naar Uluru (Ayer's Rock). Meer dan 450 km over eindeloze, lange, rechte wegen. De chauffeurs worden speciaal getraind op het rijden van deze trajecten. Het valt niet mee om in de zon over deze lange rechte wegen te rijden. Zelfs hun voeding is daar op aangepast. Ongeveer elk uur hadden we een stop van een klein half uur en zo kwamen rond lunchtijd aan in Julara, het kamp waar we de nacht gaan doorbrengen. Julie, onze host, had een heerlijke lunch klaargemaakt en terwijl wij aan het eten waren kwam Wayne zich voorstellen. Het type gids dat je ook verwacht wanneer je in centraal Australie bent; korte broek, stevige schoenen, grote hoed, zonnebril en dan zo'n mooi, bruin. stoer hoofd. Tja dames, ze bestaan echt. En deze Wayne gaat ons de komende dagen al het moois van the red center laten zien.

We beginnen met een korte wandeling bij Kata Tjuta, ook wel De Olga's genoemd. 36 bulten die ineens oprijzen in het landschap. Kata Tjuda betekent veel bulten. De aboriginals tellen heel makkelijk; een, twee, veel. En ze tellen niet verder. Voor deze wandeling van drie kwartier moesten we 1 1/2 liter water meenemen en iedere vijf minuten een 'sip' nemen. De hitte is enorm en de kans op uitdroging groot. Wayne werd diverse keren gebeld door collega's die iemand hadden die onwel geworden was. Hij zei dan wat ze moesten doen. Bij ons bleef hij ook hameren op het drinken. In de truck waarmee wij rond reden stond een enorm vat met water waar wij onze flessen konden bijvullen. Wayne en Julie drinken zo'n acht liter water per dag.

Tegen de tijd dat de zon onder ging zijn we naar Uluru (spreek uit als Oeloeroe, met de klemtoon op de laatste lettergreep). Wat een spektakel. Er stonden wel 15 bussen op een rij en de bij de meeste bussen waren tafeltjes neer gezet met champagne en allerlei lekkers. Bij een bus werd zelfs uitgebreid gebarbequed. Wij hadden ook zo'n tafeltje al hadden wij de indruk dat dit niet Wayne's idee was. Jammer genoeg belemmerde wolken de zonsondergang maar dat nam niet weg dat het heel bijzonder was om hier te zijn.

Bij terugkeer in het kamp had Julie een Aussie barbeque voorbereid inclusief kangaroovlees. Na het toeje was het op tijd naar bed. We worden morgen om 4.00 uur gewekt.

En dan wordt op zondag 25 oktober wakker op een camping met het zicht op uluru, maar je ziet hem niet. Het is nog donker. Om vijf uur vertrokken wij richting Uluru om de base walk rondom de rots te gaan lopen . Een prachtige wandeling om deze bekende rots. die erg belangrijk is voor de aboriiginals. Zij willen niet dat de rots beklommen wordt door toeristen. Maar voor sommige mense blijkt het moeilijk om dat respect op te brengen en beklimmen zij uluru toch. Onbegrijpelijk volgens Wayne. Tijdens het laatste stuk van de wandeling kon je goed merken dat het warmer werd. en wij maar 'sippen'.

Weer terug bij het kamp krijgen we een lunch van Julie en vertrekken wij in de truck naar King's Canyon. Onderweg komen we langs Mount Connor. Een berg in het landschap die door sommige rezigers wordt aangezien voor Uluru. Daarom wordt de berg ook wel Fuluru genoemd. Na een korte stop bij zoutmeer Lake Amadeus komen we rond zes uur aan bij ons volgende kamp. Wayne meldt zich bij de receptie en wij rijden verder naar het kamp. Wanneer we aan de rechterkant van de weg een tentenkamp zien denken we dat we daar heen gaan. Dus niet. We gaan een onverharde weg op en komen in een ruig gebied waar ook de vuilstort zit. Iedereen kijkt naar buiten en we kijken elkaar eens aan: waar komen we nu terecht! Dan maakt het niet uit welke taal je spreekt. Gezichten spreken boekdelen. We hobbelen over de weg en zien een dingo zitten. Verder naar boven komen we bij ons kamp. In de middle of nowhere, maar een prachtige plek. we pakken onze spullen en terwijl Wayne ons informeert over de rest van het programma maakt Julie, die met ons is meegereist, het eten klaar. Vanavond hebben we de mogelijkheid om in een swag te slapen. Dat is een soort grote slaapzak waar een matras in zit. Nou, dat willen wij wel. Dus na het eten hebben we de swag uitgerold wn zijn we lekker buiten gaan slapen. De gedachte aan de dingo deed me wel even twijfelen, maar dat was snel over. Weer zo'n fantastische ervaring.

Na weer om vier gewekt te zijn reden we naar King's canyon, waar de lucht mooi rood begon te kleuren door de opkomende zon. We moesten per persoon minimaal 3 liter water meenemen. Voor deze wandeling werd altijd 1 1/2 liter geadviseerd, maar dat wordt 3 liter per persoon. Er zal iemand worden aagesteld die dat gaat controleren. Niet genoeg water dan geen wandleing. Je moet hier ook vroeg beginnen want om half tien wordt het hek gesloten wanneer de temperatuur hoger is dan 35 graden. En dat is het vandaag. Gelukkig is het wat bewolkt. Een fantastische wandeling met een stop in de 'Garden of Eden' waar we wat drinken en koekjes krijgen. Tegen het iend van de wandeling kwam de zon door de wolken en werd het echt warm. Om tien uur reden we de canyon weer uit en na een hele vroege lunch zijn we om twaalf uur weer richting Alice Springs gereden waar we rond vijf uur aankwamen. Met 3 engelse medereizigers zijn we 's avonds gaan eten als afsluitng van deze tocht.

27 oktober, vandaag zijn we 33 jaar getrouwd!

Om half acht vertrokken we voor onze dagtocht naar West McDonnell NP. Het zou weer erg warm worden. We hebben een paar kloven bezocht en een mooie route gereden. Het was de moeite waard, maar na vier drukke dagen met deze temperaturen is het ook goed zo.

Bij terugkomst in het Ibis hotel zagen we dat we een mailtje hadden van Sander en Lisa die we in Cairns hebben ontmoet. Zij zijn ook in Alice Springs en we hebben samen wat gedronken. Wel grappig om elkaar dan weer te ontmoeten.

Vandaag, 28 oktober, hebben we Alice Springs weer verlaten en zijn we naar Melbourne gevlogen. Omdat we weer anderhalf uur verder in de tijd gaan en de rit naar het hotel in de spits plaatsvond hebben we deze dag eigenlijk niet veel anders gedaan dan reizen. Het hotel waar wij verblijven ligt tegen het centrum van Melbourne aan en zo op het eerste gezicht lijkt het een gezellige stad.. Hier gaan wij ons morgen wel vermaken.