het laatste stukje naar Sydney

In Orroroo hebben we in een cabin geslapen in onze eigen slaapzak. Een goedkope vorm van makkelijk overnachten. in de plaatselijke pub hebben we wat gedronken en al snel werd gevraagd waar wij vandaan kwamen en kregen we een leuk gesprek. De eigenaresse kan geweldig koken en wij hebben dan ook heerlijk gegeten.

Donderdag 12 november zijn we vertrokken naar Magnetic Hill. In Canada had ik dit met mijn moeder ook al eens ervaren en het is heel bijzonder wanneer je op het punt komt waar je de auto in de vrij moet zetten en deze dan wegrolt op een weg waarvan je denkt dat die omhoog loopt.

Over de gravelweg reden we door naar Black Rock, daar zou een historishc treinstation zijn. Toen we daar waren zagen we geen station maar wel een galery. Daar zijn we naar binnen gelopen om te vragen waar het station is en kregen een heel leuk gesprek met het muzikale kunstenaarsechtpaar. Zij hadden meer dan dertig jaar in een plaatsje onder Sydney gewoond en toen ze op vakantie waren in de outback bij Black Rock zagen ze de oude pub en drie maanden later woonden ze er. Weer zo'n bijzondere ontmoeting.

Verder naar Peterborough, op zoek naar een korte broek voor Henk. Hij was tijdens onze klimtocht naar Mary's peak uit zijn broek gescheurd. Verder naar Broken Hill, daar vonden we een cabin op een caravanpark. En dat was maar goed ook, de regen viel met bakken uit de lucht. Vijf minuten daarvoor had de manager van het park nog beweerd dat de regen altijd om Broken Hill heen ging. Nou, vanavond dus niet. We hebben een restaurantje gezocht en zaten op het terras terwijl de volgende bui zich aandiende; het water kolkte door de straten, omdat het nogal heuvelachtig is ging dat echt hard en had de brandweer de handen vol aan het leegpompen van huizen. Sommige wegen werden zelfs afgesloten vanwege het vele water.

Tijdens dat eten kwamen we in gesprek met de mensen aan het tafeltje naast ons en op een gegeven moment geeft de man ons een kaartje, we werden uitgenodigd om morgen naar de fabriek te komen om te zien hoe de mineralen uit de grond gehaald worden. Nou, leuk! Dat doen we!

Dus reden wij vrijdagmorgen naar de fabriek en werden door Clayton rondgeleid. Erg interessant. De bovenste laag, ong 15 meter, wordt verwijderd, in de grond daaronder zitten de mineralen. Ook hier werd veel met water gewerkt om de Ilmeniet en Rutiel (grondstoffen voor titanium) uit de grond te halen. Daarnaast wordt gebruik gemaakt van o.a. triltafels en magneten. Dagelijks vertrekt er een trein met 50 wagons naar de haven van Adelaide met in elke wagon 33 ton mineralen. De rutiel brengt ong. AUD 1000,00 per ton op.

Het bedrijf heeft continue mensen aan het werk die aan het boren zijn om nieuwe mijnen te vinden. Als er een gebied wordt gevonden krijgt de eigenaar een enorm bedrag voor de grond maar kan het voor de looptijd van de werkzaamheden huren voor een paar dollar per jaar. Als de werkzaamheden beeindigd zijn kan de eigenaar de grond voor een paar dollar terugkopen. De grond ligt dan ongeveer 15 meter lager maar moet worden opgeleverd zoals het is gekocht.

's Middags zijn we naar de Royal FLuing Doctors Service geweest. Opgericht door John Flynn. Vanuit Broken Hill wordt een groot gebied verzorgd. Er zijn nu vaste tijden dat een dokter of een verpleegkundige spreekuur houdt in de outback. De afstanden daar zijn voor ons heel moeilijk voor te stellen. Wat ook wel grappig is dat op deze vliegbasis gefilmd is voor de serie Flying Doctors (ja lieve kinderen, ook heel lang geleden, uit de tijd van Neil Diamond denk ik).

Na de rondleiding zijn we naar het spookstadje Silverton gegaan en hebben we de tent opgezet. De zonsondergang bij Mundi Mundi Lookout was heel bijzonder. Zo mooi wanneer de lucht bijna paars kleurt.

zaterdag 14 november is een reisdag geworden. We hebben die dag 500 km gereden en zijn onderweg door 1 dorpje gekomen en langs een roadhouse. En verder was er niets dan rode grond met olijfgroene struiken. Het was ook de enige asfaltweg van Broken Hill richting Sydney. Verder is alles gravel. Dorpjes die dan nog meer dan 100 km. verder het land in liggen. We kregen een beetje een idee van de afstanden hier. Het laatste stuk naar Cobar hadden we een recht weg van 50 km lang. Geen enkele bocht. Wel heuvels en na iedere heuvel waren we weer benieuwd of de weg nog rechtdoor ging. Wanneer je van Adelaide richting Alice Springs rijdt zijn deze recht wegen nog langer.

Ook op zondag waren de wegen lang en rustig en het landschap bijzonder. Bij Narramine veranderde dat. Het werd drukker op de wegen, meer steden/dorpen en we zagen weer veel graan. In Wellington een bezoek gebracht aan de grotten.

Maandag doorgereden naar de Blue Mountains en daar werd het echt druk. Op tijd een plekje gezocht op de camping vlakbij de blue mountains en dat was maar goed ook, een paar uur later was de camping vol.

Wat een prachtig gebied, uiteraard hebben we de three sisters gezien. We hebben een korte wandeling gemaakt en dinsdagmorgen zijn we vroeg opgestaan voor een lange wandeling langs diverse look outs. Het weer is sinds Broken Hill heerlijk. En onderweg naar de camping in Narrabeen North, een kustplaatsje ten noorden van Sydney, wordt het steeds warmer. We hebben een lange wandeling over het strand gemaakt en op de terugweg in een restaurant met uitzicht op zee gegeten.

De volgende morgen zijn we om 7.15 uur uit de tent gebrand. Die wordt in ieder geval goed droog en dat moet ook, want dit was onze laatste kampeernacht in Australie. Alles netjes schoongemaakt. In Nieuw Zeeland zijn ze heel bang dat je via grond aan wandelschoenen en/of tenten ziektes meeneemt naar het land. Toen we alles schoon hadden ingepakt was het zo warm geworden dat we naar Manly beach gereden zijn om even te zwemmen. Daar was een enorme onderstroom. Heftig.

Daarna verder naar Sydney. Over de Harbourbridge en toen samen met maps me (goede tip, M en F) zijn we bij het hotel gekomen. In Darling Harbour (met het zicht op een kantoor van de Rabobank en ING) zitten we op de zevende verdieping van het Ibishotel. Een superlokatie.

Maar toen moest de auto terug. En dat werd een hele onderneming maar het is gelukt. Teruglopen naar het hotel ging sneller!

's Avonds zijn we de haven ingelopen en hebben we een keuze gemaakt uit de vele restaurantjes.

Donderdag was het dan zover en zijn we naar The Opera House gegaan. Met de bus, we hebben een opalcard gekocht en kunnen nu met al het openbaar vervoer reizen. Met de ferry zijn we naar de volgende aanlegplaats gevaren en over de Harbourbridge teruggelopen. Een hele wandeling en het was warm, ong. 32 graden. In een van de vier pylonnen van de brug zijn we naar boven gelopen en hadden een mooi zicht op de brug en het opera house en op de mensen die de brug aan het beklimmen waren. Na een wandeling door de Rocks zijn we met de trein naar Central gegaan om Paddy's Market te bezoeken. Onderweg daar naar toe kwamen we langs een kapper. Omdat het na acht weken wel nodig was heeft Henk zijn haar laten knippen. Hij werd bijna naar binnen getrokken. De man begon te knippen en ik schrok, hoho, niet zo kort!!! Nou en of hij me begreep. Henk vond de man ook wel heel enthousiast knippen. De man ging verder en zou het iets langer laten. Hij was denk ik wat ontdaan door mijn reaktie want hij knipte in zijn vinger. Snel een pleister erom en verder. Hij knipte in hoog tempo en ging maar door en ging maar door........ Henk zijn krullen zijn nu weg.

Na de markt weer terug naar de ferry en zijn we teruggevaren naar Darling Harbour. Op de boot komt een medewerker naar ons toe biedt aan een foto van ons te maken met het opera house en de harbour bridge op de achtergrond. Erg leuk.

's Avonds afgesproken met een oud-collega van de bestuursdienst die toevallig in dezelfde peeriode in Sydney is. Heel bijzonder.

En dan: onze laatste dag in Austrlalie.

Dat geeft toch wel een raar gevoel na ruim acht weken genieten. Het wordt vandaag 41 graden en wat is er dan beter dan naar zee gaan. Dus gaan we vanmiddag naar Bondi Beach, maar eerst nog naar westfield omin de skytower te genieten van het uitzicht. Daarna ben ik naar de kapper geweest, een die iets rustiger knipte en ook andere modellen kent dan alleen kort.

De bus naar Bondi beach is snel gevonden maar het duurt nog een half uur voordat we er zijn. Maar heerlijk. We genieten en smeren goed met factor 50+. Dat doen we de hele vakantie al. Huidkanker komt hier heel veel voor. Er staan heel veel huidkankerklinieken langs de hele oostkust.

Terug met de bus is een ander verhaal. We staan met heel veel al twintig minuten te wachten (in de tegengestelde richting zijn al tien bussen langs gekomen)als er eindelijk een bus aan komt. We staan gelukkig bijna vooraan en als Henk als derde binnen staat zegt de chauffeur dat er niet meer mee mogen. Ik zei dat ik bij Henk hoorde en heb snel ingecheckt en ben maar heel onnozel doorgelopen. En dat ging goed. We hadden om zeven uur met Sander en Lisa (die we in Cairns en later in Alice Springs ook hadden ontmoet) afgesproken en waren net voor zeven uur in de haven. Lekker gegeten met z'n vieren en daarna moesten we toch echt de koffer inpakken en zit ons verblijf in Australie er op.

Zaterdag 21 november met de bus naar het vliegveld en na de diverse controles naar de gate. Een goede vlucht gehad en veilig geland in Auckland. Maar de dag was al bijna om, we zijn weer twee uur terug in de tijd. Het verschil met Nederland is nu twaalf uur. De tent is trouwens goed nagekeken. Hij werd ingenomen en na tien minuten kregen we hem weer terug. Goedgekeurd!

Nu zitten we in het hotel en gaan ons voorbereiden op het vierde en laatste stukje van onze reis.......