van Melbourne naar Adelaide en door naar Flinders Ranges NP

29 oktober

Een dagje Melbourne begon voor ons met een licht ontbijt. We hadden na de tour in the Red Centre beide wat last van onze maag.

Bij de Visitor Centre hebben we een stadswandeling uitgezocht aangevuld met een 'street art' straatje. Wonderlijk hoe ook hier de oude gebouwen tussen de wolkenkrabbers in staan. 's middags wilden we een bezoek brengen aan het Melbourne Park om te zien waar de tenniswedstrijden gespeeld worden tijdens de australian Open. De Rod Lever Arena bleek gesloten vanwege een concert van Neil Diamond. Toen bleek dat er nog kaartjes beschikbaar wraen hebben we er twee gekocht. Terug naar de stad nog een boottocht over de Yarra gemaakt. Het concert was geweldig, wat kan die man op 74 jarige leeftijd nog een show geven. Wij hebben genoten. Toen ik in mijn enthousiasme de kinderen hierover appte kwam al gauw het generatieverschil naar boven: wat? wie? Die kennen we niet.

30 oktober

Na heerlijk te hebben geslapen beginnen we vandaag aan onze derde avontuur. We hebben de auto opgehaald, weer een nissan pulsar,nu een rode, dus kunnen we de auto vrij snel praktisch inrichten, en zijn richting Phillip Island gereden. Toen we er bijna waren hoorden we dat het Cupweekend begonnen was. Op de eerste dinsdag in november wordt de Melbourne Cup gereden (een paardenrace). Veel mensen hebben de maandag vrij genomen en trekken er op uit. Naar Phillip Island bijvoorbeeld. Het was er verschrikkelijk druk maar gelukkig was er nog een plaatsje voor ons tentje naast de Camp kitchen.

's Avonds gaan we naar de pinguin parade. Zoals de naam al doet vermoeden een bijzonder commerciele aangelegenheid, maar wil je de pinguins zien dan moet je daar heen. Het was wel heel leuk om de kleine pinguins in groepen uit het water te zien komen en naar hun holletjes op land te waggelen. We mochten absoluut geen foto's maken, van de flits zou de pinguin van slag kunnen raken. Maar zonder flits mochten ook geen foto's worden gemaakt. Er werd wel heel streng op gecontroleerd. En het is hier weer heel wat kouder dan in Alice. We lopen hier weer in lange broeken en met jassen aan.

Zaterdag 31 oktober

Het regent...... het regent hard. Gelukkig staan we op een grasveld en kunnen we de binnentent schoon en droog weghalen. Maar dan.... de buitentent. Uiteindelijk hebben we die, toen we dachten dat het iets minder hard regende, naar de kampkeuken gedragen en daar uit elkaar gehaald.

De bedoeling was om nog wat van Phillip Island te bekijken maar omdat het regende beperken we dit tot een bezoek aan het circuit. Na koffie en chai latte in de chocoladefabriek met twee hele dure choclaatjes zijn we in de auto gestapt en via Melbourne naar Torquay gereden. En daar scheen de zon weer. Hier is het begin van de Great Ocean Road.

Een lunchplek gevonden aan zee, dat is hier trouwens geen probleem. De picknickplaatsen zijn vaak voorzien van een bbq en een grote tafel en vaak ook nog overkapt. Na wat prachtige uitzichten over de baai en de zee te hebben gehad zijn we in Lorne op een camping terecht gekomen. Op de bbq een hamburger klaargemaakt en ondertussen een gezellig gesprek gehad met een australische man die bij de bbq ernaast stond.

Zondag 1 november

Vandaag vervolgen we de Great Ocean Road. Wat een prachtige route, zelfs als het druk is. Na Erskine Falls zijn we naarKenneth River gereden. Daar zouden Koala's zijn. En inderdaad, we hebben ze gevonden. Van die bruingrijze bolletjes in de boom. Het is lastig om ze te vinden in de bomen en de koala's die we hier zagen sliepen ook allemaal. We zijn het pad verder opgereden en ontdekte nog meer slapende koala's.

Na de lunch in het regenwoud doorgereden naar Mait's Rest, net voorbij Apollo Bay, waar we een korte wandeling door een regenwoud hebben gemaakt. Dat vinden we toch iedere keer weer mooi.

De bedoeling was om daarna naar de vuurtoren bij Cape Otway te gaan. Op de weg er naar toe zagen we heel veel koala's, eerst alleen slapend in de boom, maar later een aantal die door de bomen liepen en aan het eten waren. Zo leuk!

Door naar de vuurtoren maar die ging net dicht. Helaas. En het is alleen mogelijk de vuurtoren te bezoeken als je een rondleiding boekt.

De camping, Apostel Camping Park (inderdaad dicht bij de 12 apostelen), was een erg leuke kleine camping met een mooi uitzicht over een kleine vallei. Toen we net de tent hadden opgezet kwam er een enorme groep grote kangaroos door die vallei heen huppen. Het leek even Jurassic Park.

Ons eten bestond uit noodles en een gebakken eitje, aangevuld met een koolsalade en een bonenmix die we van een mevrouw kregen die net voor een hele groep had staan koken. Tijdens het afwassen stopte ze nog twee chocolaatjes in mijn jaszak; desert!

maandag 2 november

Door naar de twaalf apostelen, waarvan er nog acht over zijn. Dat zijn rotsen in de zee. Ze hadden eerst verbinding met de kust maar door de golven is de zachte steen verdwenen en zijn deze rotsen in zee overgebleven. Na verloop van tijd slijten ook deze rotsen en vallen ze om. daarom zijn er nu geen twaalf apostelen maar nog acht.

In port Campbell hebben we koffie gedronken. En koffie maken kunnen ze in australie. Je moet er even op wachten maar dan heb je ook lekkere koffie.

Het laatste stuk van de Great Ocean Road is ook erg mooi. Een aanrader wanneer je naar het zuiden van Australie gaat.

Wij gaan weer landinwaarts op weg naar de Grampians, een natuurpark. In Hall's Gap vinden we een mooie camping.

Dinsdag 3 november, the Melbourne Cup; the day that stopped the nation!

Vandaag is de dag waar Melbourne en de rest van Australie naar uitkijkt. Het is dan erg druk in Melbourne. Op de radio gaat het de hele dag (en de dagen erna) over de Melbourne Cup ende winnares van vandaag Michelle Payne, de eerste vrouwelijke Jockey die deze cup heeft gewonnen. Daar kunnen niet alle mannen goed tegen merken wij als we naar de radio luisteren.

Wij zijn de wandeling naar de Pinnacles gaan maken. Een pittige wandeling van 2,1 km naar het uitzichtpunt. Hiervan liep 1,8 km naar boven. Al puffend kwamen we boven en hadden we een mooi uitzicht over de omgeving. 's Middags reden we naar Mckenzie Falls, een trieste route, de laatste jaren is het park geteisterd door branden en een overstroming. En het duurt jaren voordat het bos weer is hersteld.

Daarna zijn we doorgereden naar Maruborough. In Queensland waren we ook in Maryborough geweest en daar hoorden wij het verhaal over het station dat in Engeland besteld was en uiteindelijk in Maryboroug, Victoria is gebouwd. Omdat we in de buurt waren zijn we bij het station gaan kijken. Het is inderdaad een groot station voor een relatief kleine plaats. Maar het verhaal uit Queensland wordt hier niet bevestigd.

Woesndag 4 en donderdag 5 november

Vandaag zijn we door het gebied van de goldrush gereden. Vroeger waren dit rijke plaatsen. Sinds het goud op is verpauperd het en zijn veel huizen verwaarloosd of staan leeg. Soms hele straten.

Na dit rondje zijn we richting Adelaide gegaan. Twee dagen veel in de auto en het regende het grootste deel van deze twee dagen. We hebben woensdagavond een cabin gezocht om te overnachten. Lekker makkelijk.Zeker toen het 's nachts hard ging regenen en onweren. Donderdag vonden we een camping in Hahndorf, een duits aandoend plaatsje in de buurt van Adelaide.

vrijdag 6 november

Vandaag is het de bedoeling om naar Adelaide te gaan. En dat gedeelte lukt. Maar in Adelaide is het ten eersta al moeilijk om het visitor centre te vinden. Het blijkt verhuisd. Als we het gevonden hebben geeft een medewerkster ons veel informatie. We besluiten om van de gratis fietsen gebruik te maken en naar de kust te fietsen. Makkelijker gezegd dan gedaan! Bij het eerste uitleenpunt zijn de fietsen op, bij de tweede zijn ze met de uitleen gestopt, de derde heeft alleen kapotte fietsen en bij de vierde staat nog 1 fiets. Dat schiet dus niet op. Het is intussen twaalf uur en de broodjes die we van plan waren aan zee op te eten nuttigen we maar in het park aan de rivier. Dan maar met de auto naar de kust om de boardwalk te zoeken van waar we een prachtig uitzicht zouden moeten hebben. Zouden moeten, want we kunnen de boardwalk niet vinden.

Een beetje gefrusteerd gaan we terug naar Hahndorf en besluiten om een lekkere maaltijd in de kampkeuken te maken. Daar komen we in gesprek met twee australische echtparen. Wanneer een van de mannen hoort dat wij een pluimveebedrijf hebben vertelt hij dat zijn zus met haar man een pluimveebedrijf hebben met 60.000 legkippen. Of we daar willen kijken? Tja, dat is niet moeilijk. Natuurlijk willen we dat. Het echtpaar heeft zelf een caravanpark, bij het pluimveebedrijf in de buurt, dat nu gemanaged wordt door hun dochter en schoonzoon. Dus gaan wij morgen naar Caravanpark Kapunda om van daar uit een bezoek aan het pluimveebedrijf te brengen. Het is erg gezellig. we krijgen allerlei tips over welk wijnhuis we in de Barossa valley moeten bezoeken. En wanneer Mccloud's Daugthers ter sprake komt blijken er opnames gemaakt te zijn op het land van de broer van een van de mannen. Ook moeten we bij het restaurant van Maggie Beer langs. Ik heb haar wel eens gezien in een afdleveringen van Masterchef Australie.

Intussen hebben wij al een potje peren pastei gekregen (van Maggie Beer) om te proberen en een fles wijn van het andere stel. Zij hebben een kleine wijngaard maar mogen hun wijn niet verkopen omdat ze geen vergunning hebben.

Zo kan een dag die wat teleurstellend dreigt te worden een heel bijzondere wending krijgen.

Zaterdag 7 november

Vanmorgen afscheid genomen van Terry & Sue en Christopher & Julie en op weg gegaan. eerst naar een wildlife park. Een leuk kleinschalig park, Hier hebben we de wombat gezien. We hadden eigenlijk geen idee wat voor dier dat was en dat weten we nu.

Daarna kwamen we langs de Whispering Wall. Een 140 meter lange, iets rond lopende wand van een stuwmeer. Henk liep naar de andere kant van de wand (140 meter verderop). En inderdaad, al fluisterend was hij heel goed te verstaan. Heel bijzonder.

Verder naar het wijngebied. Ontzettend veel wijnhuizen zitten hier. De wijn uit dit gebied heeft een goede naam. Toen we in Alice Springs bij de rode wijn stonden kijken kwam iemand naar ons toe en zei dat we een fles uit de Barossa moesten nemen, altijd goed.

Het bezoek aan het restaurant van Maggie Beer was ook leuk en daarna zijn we naar Freeling gereden. Het dorp dat in de serie McCloud's Daughters Gungellan heette en waar de pub en de garage nog staan. De bekende windmolen en badkuip zijn na het eindigen van de serie ook in dit dorp geplaatst. In de pub hebben we wat gedronken. Grappig om daar even te zijn.

Op de camping van Terry & Sue hebben we een plekje gevonden. Emma, hun dochter heeft voor ons een routebeschrijving gemaakt naar het pluimveebedrijf waar we morgen ochtend gaan kijken.

zondag 8 november

Om tien uur zijn we naar het pluimveebedrijf van John en Ange gereden. Wat een verschil met ons bedrijf. Alleen de ruimte al. Hier staan 8 stallen met elk 5000 kippen. rondom iedere stal ligt ongeveer 3,5 hectare grond met een hek erom waar de kippen lopen, 1500 kippen per hectare. Er staan ook boompjes in, maar in de droge tijd valt het niet mee om alles groen te houden. De stallen staan ongeveer 200 meter uit elkaar. De eieren komen per stal automatisch naar voren maar worden met de hand op gekleurde trays gezet. (per leeftijdsgroep gebruiken ze een andere kleur trays). Met de auto worden de eieren naar een sorteerlokaal gebracht. Daar worden de eieren overgepakt op de sorteermachine en in kartonnen verpakking gedaan. De vuilschalige eieren worden hier gewassen. Er is veel handwerk.

Daarnaast hebben John en Ange 2600 hectare grond waar op een groot deel tarwe wordt verbouwd. 50% van het voer verbouwen ze zelf en wordt opgeslagen. Een keer per week wordt het voer gemengd en naar de stallen gebracht.

Alle machines voor het landwerk heeft John zelf. Om een idee te geven van de omvang, ze zijn alleen al vijf weken bezig om de tarwe te oogsten.

De verkoop van de eieren doen ze ook zelf. In totaal hebben ze 20 mensen in dienst.

Het was een interessante en gezellige ontmoeting.

Na dit bezoek gaan we naar de camping en is Terry Ryan daar ook. Zij zijn weer terug uit Hahndorf en Terry komt nog even bij ons langs en neemt ons mee naar de wijngaard van Christopher en naar zijn eigen huis om nog even afscheid te nemen van Sue.

Door naar Flinders Ranges NP. Wanneer wij onderweg koffie drinken komt de eigenaar vragen hoe onze dag was. Wij, nog helemaal volo van het bezoek aan het pluimveebedrijf, beginnen daar anthousiast over te vertellen. Dan vertelt hij dat zijn zwager ook een pluimveebedrijf heeft. Dat blijkt John te zijn! Erg grappig toeval.

In een klein plaatsje op de route, Laura, is een camping en daar zetten we de tent op. Gelukkig is er ook een pub waar we wat kunnen eten. Onze voorraad is op en noodles hebben we nu geen zin in.

Maandag 9 november

Als we onderweg naar de Flinders in Quorn naar het visitor centre gaan blijkt daar een nederlandse te werken. Zij geeft ons heel veel tips en na een kop koffie met quandang pie (een vrucht die er uit ziet als een kers en alleen in deze regio groeit en smaakt naar rabarber) in Emmely's restauarant. dit restaurant was vroeger een grote winkel waar de kassier in een apart hokje in de winkel zat. Het geld werd d.m.v. flying foxes in buisjes langs een touw als het ware heen en weer 'geschoten'.

Net buiten Quorn hebben we een lange wandeling gemaakt naar Warren Gorge. Erg mooi, maar ook erg warm, het was midden op de dag. In Hawker getankt, want ook hier geldt, hoe verder je de outback in gaat hoe duurder de benzine. (bij Kings Canyon was de benzine zelfs twee keer zo duur als in bv. Melbourne).

We wilden wel graag een camping met een douche, dus naar Wilpena Pound Resort gereden en een plekje gevonden. De campkitchen was een beetje sober (hoe verwend kun je zijn) en had geen kooktoestel. Alleen een bbq en een klein aanrechtje. We hebben de aardappels klein gesneden, het blikje groente uitgelekt in alufolie gedaan en samen met het vlees op de bbq gelegd. We hebben lekker gegeten.

dinsdag 10 november

Om half acht zaten we in de auto om te gaan wandelen bij Arkaroo Rock, een aboriginal rots met tekeningen. Het was een leuke wandeling, maar een beetje kort. Terug bij Wilpena Pound hebben we nog een wandeling gemaakt naar de Hills Homestead, waar we een uitzicht hadden over de Wilpena Pound. Onderweg lopen de emoe's met hun jongen door de struiken en huppen de kangaroos langs.

In het zwembad even afgekoeld en na weer zo'n creatieve maaltijd op tijd gaan slapen, we willen morgen op tijd gaan wandelen.

O ja, uit de douche komt bruinig water, of we daar nou zo schoon van worden? De was doen we een andere keer.

woensdag 11 november

Om half zeven hadden we gegeten, ontbeten en de tent ingepakt en konden we beginnen met onze wandeling naar Mary's Peak. Een wandeling van ong. 6 uur (7,2 km). De eerste vier kilometer ging makkelijk in ruim een uur en eigenlijk had toen al een lichtje mnoeten gaan branden. De tijden die in Australie aangegeven worden bij de wandelingen kloppen. (in Amerika was dat anders, daar waren we altijd binnen de aangegeven tijd terug). Maar we zijn er achter gekomen. Het werd steeds steiler en op een gegeven moment waren we met handen en voeten aan het klimmen. Anderhalve km in anderhalf uur. Toen was het nog 1.6 km naar de top. Tja, en dan zijn we zo ver en willen we de top zien. Dus klauterden wij nog een uur door (het was gelukkig niet zo heel erg steil). Maar het 360 graden uitzicht was fenomenaal! Dan is de vermoeidheid even weg. Na een halfuurtje weer naar beneden gegaan. We waren erg moe en hebben gedouched en zijn richting Ororroo gereden.

De foto's volgen nog. Interet is in de outback lastig. Ik ben al blij als het lukt om dit verhaal te plaatsen.